Om meer ruimte in te nemen, heb je twee stoelen nodig

De vorige keer schreef ik dat ik bezig met een programma over het vinden van je roeping en dat ik daar nog op terugkom. Dat beloof ik, al weet ik het niet precies wanneer. Het wordt in ieder geval één van de eerste programma’s van Welkom Thuis in Lochem.

Vandaag wil ik het met je hebben over ruimte innemen. Dan bedoel ik niet de behoefte vanuit het ego om gelijk te krijgen, haantje de voorste te zijn of standpunten breeduit te etaleren. Ik bedoel de behoefte van jouw ziel (of gewoon jouw ‘zijn’; een innerlijk verlangen) om gezien, gehoord en gewaardeerd te worden voor jouw prestaties. De laatste tijd spreek ik veel professionals die als puntje bij paaltje komt terugdeinzen om zichzelf in het zonnetje te zetten. Ze wuiven complimenten weg met een gemompeld ‘dank je wel’ en gaan snel weer over tot de orde van de dag: er is genoeg te doen, wie ben ik om deze aandacht te krijgen, het is toch normaal dat je je werk doet?!

Wat heeft wederkerigheid met ruimte innemen te maken?

Misschien herken je hier iets van bij jezelf. Ik herken het maar al te goed. Mijn werk is juist gericht op het helpen van anderen bij hun vraag. Het gaat gewoon niet over mij en daar voel ik me prettig bij. Maar: wij mensen zijn relationele wezens en houden ergens van binnen met een metertje bij hoe het staat met de balans in geven en nemen. Wederkerigheid, daar gedijen wij goed bij. Dus dat betekent dat we allemaal, op momenten die kloppen, erkenning verdienen en kunnen ontvangen. Van een presentatiecoach heb ik eens de tip gekregen om te kijken hoe mensen op het podium applaus in ontvangst nemen. De meest waardige manier (voor het publiek dan, voor jou voelt dat wellicht heel anders) is om er echt voor te gaan staan, een open houding aan te nemen, in verschillende richtingen contact te maken met het publiek, en als je wilt, je armen de lucht in te steken als teken van ontvangst.

Twee stoelen voor meer ruimte

Gelukkig hoeven de meesten van ons zelden op een podium applaus in ontvangst te nemen. Dat neemt niet weg dat we allemaal de behoefte aan erkenning en waardering hebben. Daarbij gaat het niet zozeer om het krijgen, als wel om het daadwerkelijk voelen, of ontvangen, van deze pluim. Twee stoelen kunnen je daarbij op weg helpen. Zorg dat je een half uurtje ongestoord kunt werken. Je plaatst twee stoelen, met een meter of twee ertussen in de ruimte. Als je wilt kun je eerst een paar ademhalingsoefeningen doen om goed in contact te komen met je lijf. Dit is al een vorm van jezelf ruimte geven, maar dan zonder publiek. De ene stoel vertegenwoordigt jouw manier van ruimte innemen zoals je dat nu doet in je werk. Dit ben jij in het hier en nu. De andere stoel vertegenwoordigt de ontwikkelde versie van jezelf: degene die al een flink stap verder is dan jij nu.

Wat heb jij jezelf te vertellen?

Kijk eerst eens naar de twee stoelen. Ga bij jezelf na welke vragen je aan beide wilt stellen en noteer deze. Voor elke stoel maak je een apart vel met vragen. Dan ga je rustig op de stoel van jezelf in het hier en nu zitten. Aan de hand van de vragen ga je met jezelf in gesprek. Kijk welke antwoorden opborrelen en noteer deze. Wees mild en vriendelijk voor jezelf en laat het proces z’n gang gaan. Je ego hoeft geen ruimte in te nemen. Vervolgens stap je uit de stoel, beweegt even (schouders los, trappelen met je benen, wat jij fijn vindt). Daarna neem je plaats in de andere stoel, en voer je een gesprek met jezelf in de toekomst. Welke antwoorden krijg je nu? Vraag vooral door op hoe hij/zij hier is gekomen en welke tips er voor jou in het hier en nu liggen. Je kunt zo vaak wisselen als je wilt. Ik wens je mooie inzichten uit deze oefening. Wil je liever eerst even sparren voor je eraan begint?  Of wil je na afloop jouw ervaring delen? Bel of mail me gerust, zoals je weet, help ik graag.