Om meer ruimte in te nemen, heb je twee stoelen nodig

De vorige keer schreef ik dat ik bezig met een programma over het vinden van je roeping en dat ik daar nog op terugkom. Dat beloof ik, al weet ik het niet precies wanneer. Het wordt in ieder geval één van de eerste programma’s van Welkom Thuis in Lochem.

Vandaag wil ik het met je hebben over ruimte innemen. Dan bedoel ik niet de behoefte vanuit het ego om gelijk te krijgen, haantje de voorste te zijn of standpunten breeduit te etaleren. Ik bedoel de behoefte van jouw ziel (of gewoon jouw ‘zijn’; een innerlijk verlangen) om gezien, gehoord en gewaardeerd te worden voor jouw prestaties. De laatste tijd spreek ik veel professionals die als puntje bij paaltje komt terugdeinzen om zichzelf in het zonnetje te zetten. Ze wuiven complimenten weg met een gemompeld ‘dank je wel’ en gaan snel weer over tot de orde van de dag: er is genoeg te doen, wie ben ik om deze aandacht te krijgen, het is toch normaal dat je je werk doet?!

Wat heeft wederkerigheid met ruimte innemen te maken?

Misschien herken je hier iets van bij jezelf. Ik herken het maar al te goed. Mijn werk is juist gericht op het helpen van anderen bij hun vraag. Het gaat gewoon niet over mij en daar voel ik me prettig bij. Maar: wij mensen zijn relationele wezens en houden ergens van binnen met een metertje bij hoe het staat met de balans in geven en nemen. Wederkerigheid, daar gedijen wij goed bij. Dus dat betekent dat we allemaal, op momenten die kloppen, erkenning verdienen en kunnen ontvangen. Van een presentatiecoach heb ik eens de tip gekregen om te kijken hoe mensen op het podium applaus in ontvangst nemen. De meest waardige manier (voor het publiek dan, voor jou voelt dat wellicht heel anders) is om er echt voor te gaan staan, een open houding aan te nemen, in verschillende richtingen contact te maken met het publiek, en als je wilt, je armen de lucht in te steken als teken van ontvangst.

Twee stoelen voor meer ruimte

Gelukkig hoeven de meesten van ons zelden op een podium applaus in ontvangst te nemen. Dat neemt niet weg dat we allemaal de behoefte aan erkenning en waardering hebben. Daarbij gaat het niet zozeer om het krijgen, als wel om het daadwerkelijk voelen, of ontvangen, van deze pluim. Twee stoelen kunnen je daarbij op weg helpen. Zorg dat je een half uurtje ongestoord kunt werken. Je plaatst twee stoelen, met een meter of twee ertussen in de ruimte. Als je wilt kun je eerst een paar ademhalingsoefeningen doen om goed in contact te komen met je lijf. Dit is al een vorm van jezelf ruimte geven, maar dan zonder publiek. De ene stoel vertegenwoordigt jouw manier van ruimte innemen zoals je dat nu doet in je werk. Dit ben jij in het hier en nu. De andere stoel vertegenwoordigt de ontwikkelde versie van jezelf: degene die al een flink stap verder is dan jij nu.

Wat heb jij jezelf te vertellen?

Kijk eerst eens naar de twee stoelen. Ga bij jezelf na welke vragen je aan beide wilt stellen en noteer deze. Voor elke stoel maak je een apart vel met vragen. Dan ga je rustig op de stoel van jezelf in het hier en nu zitten. Aan de hand van de vragen ga je met jezelf in gesprek. Kijk welke antwoorden opborrelen en noteer deze. Wees mild en vriendelijk voor jezelf en laat het proces z’n gang gaan. Je ego hoeft geen ruimte in te nemen. Vervolgens stap je uit de stoel, beweegt even (schouders los, trappelen met je benen, wat jij fijn vindt). Daarna neem je plaats in de andere stoel, en voer je een gesprek met jezelf in de toekomst. Welke antwoorden krijg je nu? Vraag vooral door op hoe hij/zij hier is gekomen en welke tips er voor jou in het hier en nu liggen. Je kunt zo vaak wisselen als je wilt. Ik wens je mooie inzichten uit deze oefening. Wil je liever eerst even sparren voor je eraan begint?  Of wil je na afloop jouw ervaring delen? Bel of mail me gerust, zoals je weet, help ik graag.

Waar erger jij je aan in je werk?

Een schoon huis, daar houd ik van. Daarom heb ik ook geen hekel aan schoonmaken: ik ben blij met het resultaat. Alleen van de week irriteerde het me. Tijdens het poetsen snapte ik waarom en legde ik de link met een vroegere baan. Misschien herken jij dit ook.

Omdat we gaan verhuizen, naar Lochem om daar Welkom-Thuis te starten, staat ons huis in Leiden te koop. We wonen in een appartement en daar is veel belangstelling voor. Telkens krijgen we een berichtje van de makelaar dat hij langs komt met een kijker (helaas nog geen koper, dus als je nog iemand kent die een appartement zoekt in Leiden, geef even een seintje). Omdat we natuurlijk de schone versie van ons huis willen laten zien, betekent dat geregeld even met de stofzuiger erdoorheen. Van de week hoorde ik mezelf klagen: wat sta ik hier nu weer te doen, hier heb ik helemaal geen tijd voor. Ik heb wel andere dingen te doen. Voor mij een reminiscentie uit vervlogen jaren. Ik hoor mezelf precies hetzelfde zeggen toen ik nog een vaste baan had. Een leuke baan, ik werd blij van het resultaat. Maar net als nu met schoonmaken, viel het me op dat het me tegen begon te staan.

Het was tijd voor een ‘soulsearch’. Voor mij is dat bezinnen, de diepte in en onderzoeken wat er gaande is. Daarbij stel ik niet alleen vragen aan mijn verstand, maar ook aan mijn hart en ziel. Ik wil werken met spirit, dus dat vraagt stilte en luisteren. Gelukkig kwam daar toen uit dat ik op het goede spoor zat. Ik wilde geen bakker worden, of leidinggevende of docent. Wat ik inhoudelijk deed, klopte nog steeds met wie ik was. Alleen werd mij toen duidelijk dat ik balans nodig heb in mijn werk. Dan bedoel ik niet de balans tussen werk en privé, maar de balans in de waardering die ik zelf heb voor wat ik doe, en die de ander ervaart. Ik merkte dat die balans scheef was of zelfs zoek. Zinnetjes als ‘het maakt niet uit hoe je het doet, of wanneer, als het maar volgende week klaar is’ of ‘neem jij dit even over? Maak er maar wat van, het is niet zo belangrijk’, toonden mij het gebrek aan evenwicht. Misschien trok ik in een sombere bui zelfs wel de conclusie dat het niks uitmaakte wat ik deed. Op z’n somberst zuchtte ik dat het niet uitmaakte wie het werk deed. Daardoor dacht ik steeds vaker: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik heb hier geen tijd voor (lees: de verbinding met mijn werk is weg. Dat ergert me). Door dit puzzeltje te leggen creëerde ik ruimte om me opnieuw te verhouden tot mijn werk (en uiteindelijk te kiezen voor iets anders).

Overigens ben ik druk (daarom had ik geen zin in stofzuigen) met een programma om meer helderheid te krijgen over jouw roeping. Uiteraard maakt soulsearching daar onderdeel van uit. Je leest er binnenkort meer over in mijn blog. Dank voor het lezen en fijne dag.